Aventura!

Hallo allemaal!

Alweer een tijd geleden dat ik een berichtje schreef, maar geloof het of niet...ook hier gaat het leven inmiddels zijn gangetje.

Ik ben alweer over de helft van mijn stage hier en de tijd vliegt!
Het leuke van de stage is dat ik me steeds meer dokter begin te voelen. Nu is dat ook de bedoeling, aangezien ik nog maar 8 weken verwijderd ben van deze status. In het begin probeerde ik iedereen nog te corrigeren als ik aangesproken werd met "Hola doctora", maar inmiddels laat ik het me mooi aanleunen.
Na het werk op de verloskamers begon mijn stage op de afdeling "conjunta". De moeders worden standaard opgenomen na een bevalling en als alles goed is met de baby, dan liggen ze samen op de kamer. In het begin liet de arts me bijna niets doen en mocht ik over haar schouder meekijken. Aangezien ik een grote hekel heb aan passiviteit heb ik de volgende dag zoveel aan haar gevraagd dat het haar uiteindelijk makkelijker leek om me alles even goed uit te leggen. Vanaf toen hebben we het werk verdeeld en het eindigde ermee dat ik de zaalronde alleen deed, natuurlijk nog wel met supervisie.

Inmiddels ben ik verhuisd naar de afdeling Neonatolgie en draag ik de zorg voor twee kleine prematuurtjes, van 1100 en 1700 gram. Vooral de kleinste lijkt zo kwetsbaar dat ik bang ben dat hij breekt als ik hem aanraak. De arts die me nu begeleid gooit me wel meteen in het diepe en het is leuk om alles zelf uit te mogen "dokteren".
Als het even rustig is, ga ik toch weer terug naar de verloskamers en inmiddels ben ik omgedoopt tot "la reina de la sala de partos". Het blijft geweldig spannend om een geboorte mee te maken!

Gelukkig kan ik het ook heel goed vinden met het medische team. Zoals ik al eerder schreef hebben ze ruim de tijd om mate te drinken en te kletsen. We hebben dan ook veel tijd om de verschillen tussen Nederland en Argentinië te bespreken en verwoedde discussies of Ruud Gullit nu wel of geen homo is (dat denkt iedereen hier!).

Als ik trouwens zeg dat ik hier ben om mijn Spaans te verbeteren, barst iedereen in lachen uit. Het Salteense accent is ook echt best wel anders dan het Spaans dat ik geleerd heb. Ook heb ik mijn woordenschat uitgebreid met een aantal termen die niet in het woordenboek terug te vinden zijn, haha!
Het gaat me hoe dan ook steeds makkelijker af om met de familie van de baby te praten. Laatst heb ik zowaar uitgelegd wat een "open ductus" was en ze leek me nog te begrijpen ook. Mijn Spaans kan nog echt wel wat verbetering gebruiken, maar het is fijn om te merken dat ik niet meer alleen over het weer kan praten.
Laatst vroeg een patiënt aan me of ik uit Peru kwam, omdat ik zo'n Peruaans accent had...juist!

Daarnaast blijft een opvallend Argentijns fenomeen de Argentijnse man en dan vooral hun niet aflatende interesse voor vrouwen.
Een aantal voorbeelden:
* Laatst zat ik rood aangelopen, zwetend en buiten adem op mijn spinning fiets, toen de instructeur even langs kwam om te vertellen hoe mooi ik wel niet was...haha, sure!
* In het ziekenhuis loopt iemand rond die alle foute versiertrucs beheerst. Een aantal gevleugelde uitspraken: "Ik zou je graag twaalf rozen geven, maar ik geef je er elf, want jij bent de twaalfde roos", "Je ogen zijn net als sterren", "God mist vast een Engel in de hemel". Hij vindt het heel zielig voor ons Nederlandse vrouwen dat onze mannen niet zulke dingen zeggen. Uit beleefdheid zeg ik maar niet dat Nederlandse vrouwen om een teiltje vragen, mochten ze op die manier aangesproken worden.
* Ik verdenk de mannelijke Gynaecologen ervan een weddenschap te hebben afgesloten wie het eerst met me uit kan gaan. In één week hebben ze me alledrie uitgenodigd om een kijkje te nemen in hun privékliniek en een etentje als afsluiter. Vriendelijk bedankt!

Natuurlijk geniet ik ook uitgebreid van de vrije tijd die ik heb. Twee weken geleden ben ik gaan mountainbiken. Heel toevallig waren er twee andere Nederlandse meiden die ook wel weer even wilden fietsen. We begonnen op 3300 meter hoogte en zijn toen begonnen aan een 60 km lange afdaling. Helaas was het erg nevelig waardoor we tot 2000 meter nauwelijks van het uitzicht konden genieten...en de weg ook moeilijk zichtbaar was. Gelukkig was het vooral afdalen, want de twee kleine heuveltjes die we tijdens de tocht moesten beklimmen, zorgden ervoor dat ik totaal buiten adem was. Het was een superleuke dag en ik kon gelukkig ook weer eens lekker Nederlands praten!

Vorige week was ik door een aantal Geneeskunde studenten uitgenodigd op een asado (bbq). Om tien uur waren ze nog bezig om he vlees te zouten en ik denk dat we rond half twaalf begonnen met eten. Na het eten werd een gitaar tevoorschijn gehaald en hebben we (ehh..ze!) tot diep in de nacht gezongen, echt geweldig!

Gisteren bereikte mijn avontuurlijke uitspattingen een hoogtepunt! Ik ben namelijk gaan parapenten! Ik was het al weken van plan, maar helaas waren de weersomstandigheden steeds niet ideaal. Gisteren was het dan eindelijk zover en vreemd genoeg was ik niet eens zo zenuwachtig. Het idee is dat je samen met een instructeur van een berg af rent, met parachute natuurlijk. Op een bepaald moment raken je voeten de grond niet meer en dan....vlieg je, woooooooooeeehoeeeee! We hebben in het totaal 30 min boven de heuvels van Salta gecirkeld, met een fantastisch uitzicht. Ik vond het totaal niet eng en alleen maar ontzettend geweldig! 100% zeker dat ik dat nog een keer ga doen!

Dan nog een laatste nieuwtje: ik moet mijn visum verlengen en de leukste manier om dat te doen is om op vakantie te gaan. Ik ga een weekje naar Bolivia en hoop daar een vriend van me uit Spanje te ontmoeten, die voor vrijwilligerswerk in Peru zit. Voor alle Maastrichtenaren is het een oude bekende, Ignacio! Ik zal hem de groeten van jullie doen!

Alle foto's staan weer op http://miekewillemsen.mijnalbums.nl/, nieuwe albums zijn "Salinas, Humahuaca, Purmamarca", "Parapenten" en ook in "Ziekenhuis" staan nog een aantal nieuwe foto's.

Tot de volgende keer, xxx Mieke