Bolivia

Hola amigos!

Inmiddels waren er al weer 90 dagen omgevlogen sinds mijn aankomst en dat was reden om het land eventjes te verlaten en zodoende mijn visum te verlengen!

Na slechts horrorstories over de bussen in Bolivia gehoord te hebben had ik besloten mezelf te trakteren op een vlucht naar de onofficiële hoofdstad. Ik had weinig zin om mijn vrije weekje in een Boliviaanse bus door te brengen!

En dan kom je aan in La Paz...het is eerst al bizar om een besneeuwde berg aan je raampje voorbij te zien trekken, maar nog gekker wordt het als het vliegtuig het volgende moment de grond raakt. Bolivia heeft zo'n beetje het record in "hoogste alles" en dus ook het hoogst gelegen vliegveld ter wereld.
Na deze spectaculaire aankomst was het tijd om de stad te verkennen. Wat een verschil met Argentinië! Allereerst zijn de mensen twee koppen kleiner, een stuk donkerder en vooral de vrouwen houden zich aan de Boliviaanse klededracht: rijk gekleurde doeken in meerdere lagen en de Engelse bolhoed! Deze bolhoed werd in de 19e eeuw geïntroduceerd door een Engelsman en was in eerste instantie bedoeld voor de mannelijke bevolking. Toen deze weinig interesse toonden, probeerde de Engelsman ze te slijten aan de vrouwen en ziedaar de geboorte van een traditie!

In afwachting van Ignacio, besloot ik de stad zelf maar eens te bekijken en wat te eten te zoeken. Dat laatste bleek geen probleem, Bolivianen eten namelijk de héle dag door! 's Ochtends vroeg zie je ze al met hun pollo picante, chorizo's, salteña's en kruidige soepjes! Het werd me in Argentinië ernstig ontraden om ook maar iets van de markt te eten, maar met al die heerlijke geuren kon ik de verleiding toch echt niet weerstaan! Gelukkig heb ik door de jaren heen een sterke maag ontwikkeld en heb ik mijn marktavontuur niet hoeven te bekopen met een nachtje op de WC.
La Paz is een "locura" die je zelf mee moet hebben gemaakt om het te begrijpen. O-ve-ral mensen!!! De stad heeft "slechts" 1,5 miljoen inwoners maar voelt veel drukker aan dan bijvoorbeeld Buenos Aires (12 miljoen). Het is een grote ongeorganiseerde bende en als je je stoeltje op een willekeurige plek in de stad neerzet heb je een topdag, zoveel trekt er aan je voorbij.
's Avonds is de stad op zn mooist; La Paz is in een dal gebouwd en overal om je heen zie je lichtjes!

Mij wordt het al snel te benauwd in zo'n drukke stad, dus werd het tijd voor iets actiefs; het per mountainbike afdalen van "the world's most dangerous road"!
Om fractie van het gevoel mee te maken, dat ik tijdens het nu volgende verhaal had, raad ik je aan het volgende te doen:
Zet het nummer "Song 2" van Blur op, met het volume wagenwijd open...als je een hometrainer hebt, nog beter! Spring erop en peddelen maar!

Voor papa en mama: maak je geen zorgen, jullie hebben me vandaag aan de telefoon gehad, dus ik heb het overleefd!

The world's most dangerous road, oftewel "El camino de la Muerte" heeft zijn naam niet voor niets...De weg is extreem smal en biedt eigenlijk slechts plaats aan één voertuig tegelijk. Maar goed, we zijn in Zuid-Amerika, dus twee kan ook best en dan liefst met hoge snelheid. Het gebrek aan vangrails en de steile klif náást de weg (op sommige plaatsen liefst 600 m) hebben in het verleden voor ernstige ongelukken gezorgd, met een gemiddelde van één dode per dag.
Inmiddels is er een nieuwe weg in gebruik en rijdt er nog maar weinig verkeer. De oude route wordt nu gebruikt door "thrillseekers" om er per fiets vanaf te sjezen.
Dat het geen veilige activiteit was werd er vanaf vertrek goed ingewreven door de gidsen. Het éne na het andere ongeluk werd in geuren en kleuren beschreven en even dacht ik aan een acute ontsnapping uit het busje. Maar goed, met jaren van ervaring en slechts één dodelijk ongeluk met deze reisorganisatie, besloot ik dat ik de kans wel wilde wagen.
De tocht begon op 4500 m hoogte en al snel werd me duidelijk dat dat "serious altitude" was. Met alle symptomen van hoogteziekte werd ik door de gids zonder pardon terug in het busje gezet, safety first!
Na enkele honderden meters afdaling en een mond vol cocabladeren verder, ging het weer wat beter en mocht ik ook beginnen!
Vóór iedere etape werd door de gids precies uitgelegd wat voor een bochten ons te wachten stonden en zijdelings werden nog een aantal ongelukken vermeld.
Het was een onvergetelijke ervaring! In de 64 km lange afdaling passeer je zo'n vijf klimaatzones: van besneeuwde bergen tot het regenwoud. Op een bepaald moment rijdt je op dezelfde hoogte als de wolken, echt onwerkelijk!
De tocht eindigde in een exotisch dierenreservaat, met lekkere warme douches en veeeeel pasta om de calorieën er weer aan te eten!
Gelukkig is de dag voor iedereen goed verlopen en is niemand de 600 meter diepe klif ingereden! Als je goed naar de instructies luistert, is het ook echt niet supergevaarlijk.
De echte "camino de la muerte" is voor mij nog steeds een willekeurige grote straat in Zuid-Amerika...

Voor filmpjes van de WMDR:
http://www.youtube.com/watch?v=YFPWUPAJcMM
http://www.youtube.com/watch?v=659NZcsXYZY
http://www.youtube.com/watch?v=z4z9Lx73ORM
Of zoek op Youtube naar "the world's most dangerous road"

Dezelfde avond zijn we vertrokken naar Cochabamba, waar we de volgende dag gebroken aankwamen...auw, spierpijn tot en met! De stad zelf is niet heel bijzonder, maar in de omgeving waren diverse archeologische bezienswaardigheden te bezoeken. Volgens de reisgids was het een twee uur durende "wandeling" naar een Inca-ruïne. Na een anderhalf uur durende martelgang over een steile trap op 3000m hoogte, was het water al op. Hebben toen maar besloten om terug te keren. De Inca-ruïne hebben we dus niet gezien, maar het uitzicht was wederom spectaculair!

Vrijdagavond afscheid genomen en allebei ons weegs gegaan. Mijn reis ging richting Santa Cruz om vanuit daar terug te keren naar Salta.
De reis was echt dramatisch! Het zou een negen uur durende reis worden, met aankomst om zes uur 's ochtends in Santa Cruz. Helaas was er nét voor ons een ongeluk gebeurd, waardoor we tot zeven uur 's ochtends bovenop een koude, mistige berg geparkeerd stonden. Ik denk dat ik in NL noooooooooit meer over de NS ga klagen (zij roepen tenminste nog wat om)!
Om twee uur 's middags dan eindelijk in Santa Cruz aangekomen! In het hostel heb ik me snel voor de tv geplant en samen met een stel Engelsen DE wedstrijd tegen de Russen bekeken, die nog een stukje dramatischer was dan de busreis :-(

De volgende dag met een Duits meisje naar Samaipata geweest, een idyllisch plaatje in de bergen. De rit er naartoe was spectaculair, daar aangekomen bleek het helaas heel bewolkt, waardoor de Inca-ruïne die we wilden bezoeken niet zichtbaar was, haha! Tot nu toe heb ik dus weinig geluk met het bezoeken van archeologische plekken, maar driemaal is scheepsrecht dus ik vestig nu al mijn hoop op de Machu Picchu, die ik in september hoop te bezoeken met Rosa en Rosa!

Vandaag weer aan de slag en dan is Salta weer als een warme deken! Ik ga de mensen die ik hier ontmoet heb ontzettend missen, al begint het ook echt te kriebelen om weer verder te reizen!

Tot de volgende keer,

Muchos besos Mieke