Las gringuitas en los gauchos

Hallo allemaal!

Het leuke van (alleen) reizen is dat je zoveel nieuwe mensen ontmoet. En op de ene manier kom je elkaar altijd nog eens tegen! Afgelopen weekend kwam Michelle, een meisje uit Engeland dat ik in Buenos Aires heb leren kennen, me een weekendje opzoeken in Salta. Ik was al een tijdje van plan om een dagje op een "finca" (Argentijnse boerderij) door te brengen, maar met zn tweeën is natuurlijk wel zo gezellig!

Het idee van de dag was om eerst drie uur te gaan paardrijden en dan terug te keren voor een goeie lunch. Ook al zitten we hier midden in de winter, het weer is de afgelopen weken beter dan de gemiddelde zomer in Nederland. We vertrokken dus gelukkig met prachtig weer.De finca was helemaal wat ik ervan verwacht had; gelegen in een prachtig natuurgebied, veel paarden en gauchos (mét matchende hoed!) in de weer met wat een paard zoal nodig heeft.
Na wat basale instructies over het paard (it's an animal, it moves, get that scared look off your face!)kon de rit beginnen. Volgens de gaucho was paardrijden hetzelfde als seks: hoe vaker je het doet, hoe meer je wil!
Dit vond ik een veelbelovende uitspraak en zag de dag met vertrouwen tegemoet. De eerste overeenkomst tussen deze twee takken van sport die ík kon ontdekken was dat je de eerste keer meer zenuwen hebt dan zin! Een andere overeenkomst is dat als je het ritme niet volgt je onder de blauwe plekken en met veel spierpijn eindigt...
Het was een tocht door een prachtige omgeving die maar weer eens de twee gezichten van Argentinië liet zien. In de stad merk je soms niet veel van de échte armoede (in het ziekenhuis natuurlijk wel), maar zodra je op het platteland bent, zie je tandeloze mensjes en schoenloze kinderen in hun lemen hutjes. Toch lijken de mensen me niet ongelukkig, het is alleen een totaal andere manier van leven.
De gauchos konden veel over de natuur en de omgeving vertellen en na een tijdje stapvoets rijden kreeg ik er wat meer vertrouwen in. Toen we op een gegeven moment overgingen in een drafje vond ik het al wat minder geslaagd, maar de echte zweethandjes kwamen bij het galopperen. Met de weinige ervaring die Michelle en ik hadden werden we zonder pardon in de hoogste versnelling gezet. Ik moet toegeven dat het erg gaaf was op de momenten dat ik me kon ontspannen, maar zodra ik besefte hoe hard zo'n beest eigenlijk rent, zat ik weer als verkrampt op het paard, met als gevolg dat al mn botten door elkaar werden gerammeld en ik graag een sportbeha had gehad. Maar goed, we hebben het weer overleefd!
Na een mooie tocht keerden we terug naar de finca, waar de geuren van een asado ons al tegemoet kwamen. Argentijnen weten als geen ander hoe je een goede lunch moet verzorgen: veel wijn, lekkere salades en veel gebarbequed vlees!
Het was dus een zeer geslaagde dag en eind van de middag keerden we rozig van al het eten en de wijn terug naar Salta om 's avonds flink te gaan stappen.
De volgende dag rond het middaguur ontwaakt en de hele dag door de stad geslenterd. Michelle is inmiddels vertrokken richting Bolivia, maar komt misschien op de terugweg weer door Salta.

Verder begint het hier echt op te schieten, nog drie weekjes en dan zit de stage er alweer op. Ik ben nu aan het werk op de NICU (intensive care voor baby's), waar de ernstigste gevallen liggen. Enerzijds is het medisch gezien hartstikke interessant, maar ik merk wel dat het me heel wat doet. Al die kleine lichaampjes met al die slangetjes...En iedere dag overlijden er wel een paar kleintjes. Toen er gisteren ook nog een kindje doodgeboren werd was ik blij dat ik even uit kon huilen op de schouder van Fani, één van de artsen met wie ik erg goed op kan schieten. Neonatologie is een mooi vak, maar vaak ook erg zwaar. Ik kan in ieder geval terug kijken op een leerzame stage, niet alleen op het medisch inhoudelijke vlak, maar vooral ook op het persoonlijke vlak.

Morgen komen papa en mama dan eindelijk. Afgelopen dinsdag zijn ze in Buenos Aires aangekomen en ik heb hen al een aantal keer enthousiast aan de telefoon gehad. Ik tel de uren totdat ik hen eindelijk weer zie!

Foto's staan op http://www.miekewillemsen.mijnalbums.nl/

Tot snel weer, veel liefs Mieke