Weekje met papa en mama

Time flies when you’re having fun, zover is wel duidelijk! Papa en mama zijn inmiddels alweer een ruime week hier en de tijd is echt omgevlogen! Dat kwam misschien ook omdat de reisleider een druk en efficiënt reisschema in elkaar geknutseld had, wat regelmatig het commentaar opleverde “dat ze geen 25 meer waren” (de reden waarom ik het parapenten, raften, mountainbiken en paardrijden niet in het programma had opgenomen!).


De eerste avond hadden we direct een feestje ter ere van “El dia del amigo”, een dag om je vrienden eens extra in het zonnetje te zetten. Het was een leuke gelegenheid om een eerste indruk te krijgen van de mensen met wie ik werk. Tijdens het eten probeerden ze papa en mama duidelijk te maken dat ik me vreselijk misdragen had op het feestje met de strippers, maar aangezien ik als tolk fungeerde kon ik vertalen wat ik wilde.
Papa heeft ook meteen zijn eerste coca-blaadjes gegeten en Fernet Branca met cola gedronken, hetgeen mijn collega’s zo bijzonder vonden dat hij meteen op de foto werd gezet.

De eerste grote reis was naar Cachi, een dorpje in de bergen ten westen van Salta. Gelukkig was het mooi weer, waardoor we een fantastisch uitzicht hadden over de bergen. We zaten in een busje met een heleboel Argentijnen en al snel ontstonden de gesprekken over “la Máxima”, onze toekomstige koningin. Het was een erg gezellige dag en papa en mama konden meteen kennis maken met de Argentijnse hartelijkheid.


De dagen daarna hebben we een auto gehuurd om naar Cafayate te gaan, dé wijnstreek van Salta. Na een spectaculaire tocht door, wederom, de bergen kwamen we aan in Cafayate, waar we maar meteen een bodega hebben opgezocht. De volgende dag via de Inca ruines van Quilmes naar Tafi del Valle gereden, een schitterende tocht door een steeds veranderend en verlaten landschap. De weg terug naar Salta was zo makkelijk nog niet met een aantal flinke bergpassen en ’s avonds kwamen we moe maar voldaan terug.

Op woensdag moest ik een dagje werken en mochten papa en mama even “uitrusten” bij een groot meer hier in de buurt. Maar eerst stond er nog een rondleiding door het ziekenhuis op het programma. Papa en mama hadden stroopwafels en Wilhelmina pepermuntjes meegenomen en vooral de stroopwafels vielen erg in de smaak. Het was ontzettend leuk om hen aan alle mensen voor te stellen met wie ik de laatste maanden gewerkt heb. Het was voor papa en mama wel even wennen om met iedereen zoenen uit te wisselen, zowel bij aankomst als bij het weggaan. Leuk om te zien hoe iedereen enthousiast reageerde op hun komst!

Op donderdag en vrijdag zijn we naar Iruya geweest. We hadden enorm geluk dat er geen andere mensen meegingen, waardoor we een privé-chauffeur hadden. Niet veel toeristen krijgen de kans om dit dorpje, dat verscholen ligt in de bergen, te zien. De laatste 60 km duren ruim twee en half uur, wat genoeg zegt over de kwaliteit van de route. De weg ernaar toe leidt ook langs de dopjes Purmamarca en Humahuaca, waar ik al eens eerder geweest was. Enorm toeristisch, maar we hadden mooi de kans om wat souvenirs in te slaan. Mama heeft een knalroze tafelkleed gekocht en als wraak kocht papa een lelijke poncho, die hij op zondag wil gaan dragen. Ik kan me de cultuurshock in Gassel al helemaal voorstellen!
Het laatste stuk naar Iruya ging dus over een smal weggetje met steile afgronden, waardoor papa twee en half uur zijn adem in heeft gehouden. Mama en ik konden wel gelukkig wel genieten van het uitzicht en rond vijf uur 's middags kwamen we in het dorpje aan. Nét op tijd om het dorpje nog in het zonlicht te zien, want door de hoge bergen wordt het vroeg donker en ijskoud! ’s Avonds stortte de reisleider ook een beetje in en zijn we lekker vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend weer helemaal uitgerust nog door het dorpje gelopen. Ik noem Gassel wel eens "the middle of nowhere", maar dat beschouw ik van nu af aan als een bruisende metropool.
Bizar om te zien hoe mensen zó afgezonderd kunnen leven. Ook papa en mama vielen de twee kanten van Argentinië erg op. Het leven in de stad is erg modern, bijna Westers, maar zodra je de stad uitrijdt zie je een totaal andere wereld.

De afgelopen twee dagen hebben we rustig aangedaan in Salta. Nog wel even het verjaardagsfeestje van Julia meegepikt, wat erg gezellig was. Nu is helaas de laatste avond samen alweer aangebroken. Wat mij betreft had het nog wel wat langer mogen duren en het afscheid valt dan ook een beetje zwaar. Gelukkig krijg ik over drie weken alweer nieuw Nederlands bezoek, van de twee Rosa's en dan kan de échte reis beginnen!

Veel liefs Mieke