Woestijn, geizers en zoutvlakten!

Hallo allemaal!

De afgelopen week is echt voorbij gevlogen en het is al bijna niet meer bij te houden wat we allemaal hebben gezien!
We zullen toch een poging wagen om een indruk te geven van onze reis tot dusver...

Op onze laatste dag in Salta zijn we nog een dagje gaan raften. We waren maar met een kleine groep mensen, dus mochten we met z´n drieën en twee gidsen in één boot. Er stond veel meer water in de rivier dan de vorige keer, wat het alleen maar leuker maakte. En we hadden deze keer ook gezelschap van een ontsnapte hond! Eigenlijk horen ze opgesloten te zitten, omdat ze anders achter de gidsen aanrennen (en dus ook het water in!). Omdat het toch een beetje zielig was om de hond in zn eentje door de kolkende rivier te laten zwemmen, heb ik voor één keer mijn angst voor honden aan de kant gezet en mocht hij wel mee aan boord. Aan het einde van de tocht vond onze gids het wel leuk om de boot te laten kantelen, met hond en al!
´s Avonds in Salta was het een hoop gestress om al mijn spullen in die backpackerstas te stouwen en moest ik ook afscheid nemen van Julia, mijn ¨mama¨ van de afgelopen vijf maanden.

De volgende ochtend mochten we al weer vroeg de bus in naar de volgende bestemming¡ San Pedro de Atacama in Chili. Dit kleine plaatsje ligt midden in de droogste woestijn ter wereld. We kwamen om drie uur ´s middags aan en raakten acuut overhit in onze lange truien. Snel onze spullen gedumpt en lekker onze zomerjurkjes aangetrokken. Lekker bleef het tot ongeveer vijf uur, toen de zon opeens wegging en we beseften dat er in de woestijn grote temperatuursverschillen heersen. Bibberend zijn we toen weer richting het hostel gelopen, terwijl we door de plaatselijke bevolking hartelijk uitgelachen werden.
Ook al waren we doodmoe, we zijn diezelfde avond nog naar de sterrenwacht gegaan. Aangezien San Pedro de meeste heldere nachten per jaar ter wereld heeft is het de ideale plaats om sterren te kijken. De tour wordt verzorgd door een geëmigreerde Fransman die op een komsiche manier alles over de sterren vertelt. Zelden zo´n heldere sterrenhemel gezien!

De volgende dag hebben we eerst lekker uitgeslapen en in de middag zijn we naar la Valle de la Luna en la Valle de la Muerte gegaan; twee valleien met een onwaarschijnlijk desolaat landschap. Aan het eind van de dag op een hoge berg met uizicht over de vallei genoten van de ondergaande zon, waarbij het landschap elke minuut van kleur veranderde.

De dag daarna (of moet ik zeggen diezelfde nacht) moesten we om 3.30 ons bed uit om de Geisers van Tatio te bezoeken. De weg ernaartoe mag eigenlijk geen weg heten en na twee uur door elkaar geschud te zijn kwamen we net vóór zonsopgang aan bij de geisers. Onwaarschijnlijk mooi en meer dan de moeite waard om er zó vroeg voor op te staan. Na de heatshock in San Pedro bleek dat het in de woestijn ook aardig kan vriezen...met -18 graden was het toch wel erg koud!
Gelukkig bestond er ook de mogelijkheid om te genieten van een "terminaal" (Rosa D hoorde zelf ook wel dat er iets niet klopte) bad. Als drie echte Hollandse meiden die een Nieuwjaarduik in de Noordzee wagen, sprongen we in onze bikini als eerste in het water!

Op vrijdag zijn we begonnen aan een driedaagse tocht die van San Pedro in Chili naar de zoutvlakten van Uyuni in Bolivia leidde. We zaten in een groep van zes mensen met een Zwitserse vrouw en een Engels echtpaar, met wie we het gelukkig ontzettend goed konden vinden.
De eerste dag stond in het teken van de gekleurde meren. Het water neemt door een samenspel van algen en aanwezige grondstoffen (koper, sulfaat) verschillende kleuren aan. Aan het eind van de dag kwamen we aan bij het roze meer, waar ook honderden flamingo´s in dezelfde kleur stonden! En terwijl we stonden te genieten van het uitzicht kwamen aan de andere kant zo´n veertig lama´s aanlopen. We waren met zn zessen helemaal stil van zoveel natuurschoonheid.
Na het avondeten zijn we vanwege de bijna ondraaglijke kou al om acht uur ons bed ingedoken, waar we er achter kwamen dat we alledrie een disco-slaapzak hadden! Op de één of andere manier geeft het ding licht als je er overheen wrijft...wie o wie lost dit raadsel voor ons op?

Op dag twee stonden een aantal bizarre rotsformafties, een vulkaan, en wederom veel meren met flamingo´s op het programma. Het is echt één van de bijzonderste plekken waar we ooit geweest zijn.
Aan het eind van de dag kwamen we, met onze huid zo droog als de woestijn zelf, aan in een hotel van zout en was de warme douche een ongekende luxe! Daarna met zn zessen aan de pisco sour (limoenlikeur uit Peru) en rode wijn uit Chili gegaan en wederom vroeg naar bed!

De laatste dag kwamen we dan aan op de spectaculaire zoutvlaktes van Uyuni, de grootste ter wereld. Alles om je heen is wit, zo ver als je kunt kijken. Doordat de horizon soort van weg valt, kun je ook heel bijzondere foto´s maken. We zijn dan ook zeker een uur bezig geweest met het schieten van rare foto´s.
In de avond zijn we met James en Jenna meteen door gegaan richting La Paz, omdat we toch een beetje een strak reisschema hebben. De luxe bus was al vol, maar de man van de reisorganisatie verzekerde ons ervan dat de wat mindere bus er ook heel goed mee door kon. Ik denk inderdaad dat het qua bus niet heel veel had uitgemaakt; het was vooral de weg die eigenlijk onbegaanbaar was! Van acht uur ´s avonds tot drie uur ´s nachts zijn we zó ontzettend door elkaar gerammeld dat het op een gegeven moment gewoon grappig werd. We zaten op de achterbank en bij elke hobbel werden we zo´n 20 cm de lucht in gelanceerd. Ook viel er de hele tijd bagage van de schappen in het gangpad. Geslapen hebben we dus niet echt en we waren blij dat we de volgende ochtend in one piece La Paz bereikten. We hebben de dag vooral gebruikt op ons gemak wat toeristische dingen in te slaan en zijn ´s avonds nog gezellig met Jenna en James wat gaan eten.

Als echte hardcore reizigers zijn we direct de volgende dag door gegaan naar Puno in Peru, wat op de weg naar Cusco ligt. Op zich een nietszeggend plaatsje, maar we wilden de reis van La Paz naar Cusco even in tweeën breken.
Onze vegetarische vrienden doen er goed aan de volgende passage niet te lezen. Bij het avondeten hadden we namelijk het plan opgevat om dé lokale specialiteit uit te proberen...cavia! Alle jeugdherinneringen aan dit piepende huisdier ten spijt "cavia volgens traditionele wijze" klonk te bijzonder om niet te proberen. Van te voren hadden we al gegrapt of de pootjes er nog aan zouden zitten, maar het was nog veel erger! Ze hadden het beest gewoon in zn geheel in de frituurpan gemikt en zo werd het ook opgediend. Grote hilariteit en ook wel een beetje ontzetting (zie foto Rosa)...Gelukkig hadden we ook twee lekkere stukjes Alpaca (soort lama), waardoor we niet allemaal op een cavia hoefden te bijten.

Gisteren zijn we even uit het backpackerswereldje gestapt en hebben we ons met een luxe bus (mét bijbehorend Oad-publiek en gids met microfoon) van Puno naar Cusco laten brengen. We hebben echt het mooiste hostel ever in Cusco mét een eitje en een vers sapje bij het ontbijt!
Vandaag is onze voorbereidingsdag voor wat waarschijnlijk hét hoogtepunt van onze reis gaat worden: de vierdaagse tocht naar de Machu Picchu! Daar dus de volgende keer meer over!
De foto´s staan op http://www.miekewillemsen.mijnalbums.nl/

Veel liefs van ons!